گلایه
دل من
مانند حقه ی بافوری ست
که داغ می شود
صدایش بلند می گردد
سوخته ها را
به درون خود می کشد
لذتش مال دیگران است
ته مانده هایش
سوخته هایش
از آن من
و همین سوخته ها را نیز ,
دوباره دیگران خالی می کنند
لذتش را
دیگران می برند و …
من می مانم
با یک درون خالی خالی …
من درد می کشم
من رنج می برم
و خالی و تهی
در دنیایی تنفس می کنم
که دیگران در پی لذت های خود هستند !
کاش این حقه ی خالی مانده
می افتاد و
هزار تیکه می شد !!
اکبر درویش
از میان دستنوشته های قدیمی
اگر تمایل دارید و شعرهای مرا دنبال می کنید می توانید مرا در اینستاگرام و توییتر و یوتیوب و بلاگر و لینک این و پین ترست و فیسبوک دنبال کنید . و می توانید نظرات و انتقادات خود را در زیر با ما در میان بگذارید . با سپاس بسیار از دوستان همراه و همدرد
