من هنوزم با شعر سکوت میکنم

از پنجره که آمدی
دست هایت
همه سرشار نوازش باشد
من برای گاوها علف خواهم ریخت
و جوجه ها را دانه خواهم داد
بوی نان تازه را احساس می کنم
و دلم را ,
مانند قطره های آب ,
در چشمه ها جاری خواهم کرد
دلم می جوشد
دلم می خروشد
نهرها به راه خواهد افتاد
رودخانه ها پر از آب خواهد شد
و قطره ها ,
باور می کنند که می توان به دریا رسید

از پنجره که آمدی
حرفی بزن
آن قدر از گفتنی ها گفته ام
که دیگر واژه ها ,
همه به تکرار رسیده اند
اینک سکوت می کنم
تا تو بگویی
تا تو را بشنوم
من تشنه ی جاری عشق هستم
مرا بخوان
مرا بگو
گوش هایم به شنودن تو نماز خواهند گزارد
رو به بذرهایی که سبز می شوند
رو به گل هایی که باز می شوند
رو به پرنده هایی که پرواز می کنند
رو به قلب هایی که
به این نماز جماعت اقتدا می کنند

از پنجره که آمدی
این پرده ی انکار را کنار بزن
روزهایی ست
که همه به من سخت می گذرد
طپش های تند قلبم را می شنوم
که به درد رسیده اند
زخمی شده اند
و کودک من
کودک درون من ,
آب بازی را فراموش کرده است
گوشه ای می نشیند
زانوی غم بغل می کند
تا دور از چشم این مردم همه دور
زار زار گریه کند
بزرگ نمی شود
قربانی می شود
در ازدحام وحشیانه ی این روزهای همه مفلوک
نگاه کن
جنازه ی خود را به خاک می سپارد

از پنجره که آمدی
لحظه ای هم ,
نگاهی به این همه درهای بسته کن
شاید مهر تو
کلیدی شود
و در بسته ای را بگشاید
دست های دیگر ,
که من همه دیده ام
قفلی آورده بودند
تا بر روی قفل های دیگر زنند
اما تو ,
می دانم که با لبخندی ,
می توانی تمام این قفل های بسته را
باز کنی

از پنجره که آمدی
دوباره به بچه ها
خواهم گفت
که در دفتر مشق های شان بنویسند :
بابا آب داد
مادر نان داد
درخت بار داد
سارا انار دارد
من هم انار دارم
و امسال ,
تمام درخت ها سیب داده است

از پنجره که آمدی , …
به انتظار نشسته ام

اکبر درویش . 29 دی ماه سال 1393