اکنون
چاه خود را
خود کنده ام
با دست های شما
با دست های جنایتکار شما
که بسیار گناه کرده اید
اما چون مقدسان ,
در هاله ای از معصومیت
پنهان شده اید
اکنون سنگ ها را بردارید
آماده ام
سنگسارم کنید
اما اولین سنگ را
کسی بر من زند
که به راستی
نقابی بر صورت نداشته باشد
که خود در بستر گناه
زندگی را ,
عبادت نکرده باشد …
راستی ,
فراموش کردم
تا بگویم
گناه نکردن من ,
هرگز
دلیل پاک بودن من نیست
من شهامت نداشته ام
و آن جسارت را
که بعد از هر گناه
با تعمید ذهن خویش
خود را
در آغوش گناهی دیگر بیندازم
اکنون
که چنین گستاخ اعتراف می کنم
آیا باز هم
باید سنگسار شوم ؟
اولین سنگ را انتظار می کشم …
اکبر درویش . آذر ماه سال 1392