من هنوزم با شعر سکوت میکنم

ای عشق

 

 

واژه ی شعرهای من شده ای
ای عشق
چون باران تند بهاری
بر هستی من می باری
تا برهوت بودن مرا ،
پر از گل های سرخ و شقایق کنی

ای عشق
چه زیبا آمده ای
تا مرا زیبا کنی
تا دنیای مرا زیبا سازی

ای عشق
من با تو زندگی می کنم
با تو نفس می کشم
و وقتی سایه ات برسر من گسترده می شود
می توانم دوست بدارم
نه تنها خودم را
که تمام دنیا را

ای عشق
در قلب من خانه کن
چون ابر باش
ببار تا تمام قلب های خالی را لبریز کنی
تا سرود دوست داشتن را ،
در همه جای این زمین جار بزنی

ای عشق
با تو دوست داشتن را آموختم
اکنون همه را دوست می دارم
و می خواهم که سایه ی تو ،
بر تمام جهان سایه اندازد

ای عشق
تو باشی ،
عدالت را هم خواهم داشت
و آن چنان به وسعت آزادی پر می کشم
که می توانم تمام مردم جهان را ،
عاشق کنم.

اکبر درویش.  ۲۵ بهمن ۱۳۹۸