گام هایم
همچون نفس هایم ,
به شماره افتاده بود
دردهایی بود
که نه تو گفتی
و , نه , …
من
مگر می شود گفت
وقتی باورها ,
در ساده ترین جشن بارورها ,
به حکم اخته گی ,
دست و پای کوبان
هلهله می کنند !؟
می شد گفت
اما ,
دردی می شد
افزون بر تمام دردها
که چون بختک
بر سرتاسر بودن ,
لش خود را ,
پهن می کرد
از عجایب نیست
اما ,
از عجایب پنداشتند
تا چون خرافات
آسمان را سیاه پوش کنند
و شیون عزا سر دهند
باری ,
چشم گشودیم
در حیرت برهوت
و هیچکدام
تحمل این تعفن را ,
کشیدن ,
نداشتیم
دیگر ,
نه مستی شراب جواب می دهد
نه رخوت افیون
اکنون بگویید
بیاورند
آن جامی را ,
که به دست سقراط دادند
تارهایی که تنیده اند
محکم تر از آن است
که به دست باد ,
پاره شود
زندگی انگار استمنائی زودگذر است
که حال بد بعد از آن
تا ابد باقی ست .
اکنون مزه ی گه را می توان چشید !!
اکبر درویش . 13 شهریور سال 1392
دو سه روز قبل از گفتن این شعر :
شدیدا به صادق هدایت فکر می کنم
این برای من مخاطب آشنا
با هم نبوده ایم
اما می دانم با هم بوده ایم
کجا !؟
در هیچ جا ….!!
و زمزمه هایی زیر لب می آید
انگار می خواهم با او حرف بزنم
با مخاطب آشنای دردهای ناگفتنی ….