می گویند : هستی
اما نمی بینم تو را
رد پای تو ,
از جهان پاک شده است
و جز بیدادگری
هیچ نقشی ,
اکنون در جهان برجسته نیست
نمی دانم
بوده ای یا نه
می گویند :
سال ها پیش مرده ای
و تو را ,
همان کسانی کشتند
که در زیر لوای تو
پناه گرفته بودند
و با نام تو ,
غارت می کردند
چپاول می کردند
خلق بی نوا را …
نمی دانم
سواد ندارم
من هنوز فکر می کنم
دو دو تا می شود پنج تا
و یا شاید شش تا
و هنوز نمی دانم نان را
با نون کوچک می نویسند
و یا نون بزرگ …
اما ,
تو باشی
یا نباشی ,
در هر حال
من اسیر دست ظلم و ستم هستم
و دنیا ,
زندان وحشتناکی ست
که هر روز ,
به گونه ای در آن شکنجه می شویم
بگذریم …
اگر هستی
می خواهم بگویم راز بزرگی را
شاکی نشو
اخم نکن
لج نکن
بپذیر
و باور کن
حق با شیطان بود
آدم ها قابل ستایش نیستند
و دنیا ,
جز جولانگاهی
برای تاخت و تاز بی شرف ها نیست
و وای ,
بر حال آنانکه ,
کمی از شعور بهره برده اند
و بنده ی شرف هستند …
راست می گویم
بپذیر
باور کن
و دست از لج بازی بردار
حق با شیطان بود
سخت است
اما باور کن
آدم ها قابل ستایش نیستند !!
اکبر درویش . زمستان سال 1389