من هنوزم با شعر سکوت میکنم

روز مرد !!

ننویسندگی :

دوستانی از من سوال کردند که چرا درباره ی ” روز پدر ” یا ” روز مرد ” چیزی ننوشتم .

اولا در این روزهایی که #کرونا_ویروس بیداد می کند و هر روز تعدادی از هموطنان عزیز را به کام مرگ می فرستد

و عده ی زیادی را به روی تخت بیمارستان ها خوابانده است و مردم را خانه نشین کرده است

و بسیاری را از کسب و کار انداخته است و باعث هزاران مصیبت شده است ،

از نظر من پرستاران و پزشکانی که در خط جبهه ی مبارزه با این بیماری هستند ، چه زن ، چه مرد ،

این ها مردهای واقعی امروز ما هستند .

نه مرد به معنی نر بودن ، بلکه مرد بودن – حتی زن بودن – به معنی واقعی هستند .

پس درود می فرستم به روان آن هایی که در این راه از جان خود گذشتند

و درود می فرستم به پرستاران و پزشکانی که با ایثار و فداکاری در خدمت هموطنان درمانده و بیمار هستند .

دیگر این‌که ، من خود از داشتن پدر محروم بوده ام و پدر من همه چیز را در پای اعتیاد داد و من مهر و محبتی از او ندیده ام .

او تنها ده روز در کنار من بود و اعتیاد عاقبت جان او را گرفت. البته این دلیل نمی شود ‌که من مقام پدر را نادیده بگیرم

مخصوصا پدرانی که با هزار مصیبت و سختی فرزندانی تحویل این جامعه داده اند که باعث افتخار این مرز و بوم هستند .

دیگر این که با این که خودم از داشتن نعمت پدر محروم بوده ام تمام تلاشم را کرده ام

که تا حد توان برای خیلی از نوجوانان آسیب پذیر این مملکت مانند پدر باشم

و زندگی ام را وقف خدمت به آنان کنم . همین و بس .

 

اکبر درویش. ۱۸ اسفند سال ۱۳۹۸