من هنوزم با شعر سکوت میکنم

روز نو خواهد رسید ؟

 

وقتی روزها قطع می شود
شب می شود
بالابر مگر خراب شده است ؟!
در کدام طبقه مانده ایم
کاش به پشت بام می رسیدیم
تا خود را ،
از پشت بام
در دامان مام زمین پرت می کردیم

ساقی ناب ،
در کدام پارک
جولان می دهد
بگو ما را بسازد
برای یک خودکشی همگانی آماده می شویم
کدام ابهام
کدام ایهام
کدام اوهام
ما را از تمام جهان جدا کرد ؟
ما را هم با همه قربانی کنید
تا این توهم توطئه ،
در اذهان شکل بگیرد !

فراموش نکنید
روزهایی که ما زندگی نکردیم
که زندگی ما را کرد
و ما شدیم قربانیان بی چاره ای که
در هپروت قضا و فضا سیر می کردیم
و توهم آن چنان ما را به سراشیب باد راند
که دشمنان ما دوست شدند
و دوستان ما دشمن !

من جهان را
پهلوانی تصور می کردم
که پشت مرا خم می کرد
اما آن چه پشت همه را خم کرد ،
رویاهای پرشکوه و ماورائی وحدت نبود
استمناهای منگ فریبی بود
که جهان را به آشوب کشاند
من از این روزهای بی شکیب می ترسم !

بگذریم
هر چند از ما نگذشتند
و ما را قربانی کردند
اما بگذریم
بی آن که ببخشیم
بی آن که فراموش کنیم
ما مردگانی هستیم
که چون از چشمه ی آگاهی می نوشیم ،
زنده می شویم
تا دوباره احیا شویم

روز نو خواهد رسید?

اکبر درویش . 4 فروردین سال 1399