من هنوزم با شعر سکوت میکنم

من نه گاوم نه الاغم نه یه طوطی نه کلاغم
من نه پل نه یک خیابون نه زمین نه حوض نه باغم
نه ستاره ام نه ماهم نه که دریا نه سرابم
نه کویری خشک و خالی من نه خورشید نه حبابم
نه گلم من توی گلدون نه دوچرخه تو خیابون
نه شقایقی که تنهاست نه یه خارم تو بیابون
من نه آتشم نه آبم نه که ابرم نه که بارون
من نه پاییز نه بهارم نه زمستون نه تابستون
من نه عکسم روی دیوار نه که شمشیری شکسته
نه قناری توی زندون نه یه موش پیر و خسته
من نه ماشینم نه گاری نه سماور نه بخاری
نه اطاقی غم گرفته نه یه عکس یادگاری
من نه یک اسب نجیبم نه کبوترم نه بازم
نه یه جاده ام نه کوهم نه پلنگم نه که غازم
من یه آدمم یه آدم برتر از تمام عالم
اما اینک چه تکیده خسته از عالم و آدم

اکبر درویش . سال 1356 . تهران