من هنوزم با شعر سکوت میکنم

چشم هایش ,
همه بهت است
جسدی که ,
تا دیروز می گفت :
سبز خواهم شد
سبز خواهیم شد
اما اکنون ,
گورها را
تا گهواره ها می میرد
و اجساد زنده ی زندانی ,
له له زنان
تصور می کنند
این بزک رقصنده را ,
در نزدیکی های بی مرز تا انتها همه جنون …

نه …
نتوانستم باور کنم
تجاوز به نه را
سخت بود
دشوار بود
هر چند ,
خیابان آرام شد
و آن دلقک ,
که همیشه هیچ نمی گفت
و فقط می خندید ,
شیون کنان ,
مزار یادها را
به گریه می آراست
نه …
نتوانستم باور کنم !!
آری ,
تجاوز بود
تجاوز …

اکنون ,
به هم خوردن پنجره ها
و شکستن شیشه ها
تا خواب پر گشوده است
و آن چشمان معصوم ,
که پر از بغض بود
که پر از بهت بود
به خاموشی ,
گفته است :
آری
و حتی صدایش هم نمی آید
سبز خواهم شد
سبز خواهیم شد !!

اکبر درویش . تیرماه سال 1390