من هنوزم با شعر سکوت میکنم

 

نفرین شده ام !

 

نفرین شده ام
این را ،
زمین دلتنگ ،
به آسمان گفت

آسمان گرفته شد
ابری شد
ابری سیاه
رعد و برق در گرفت
طوفانی شد
و بارید
و بارید
آن چنان تند ،
که صدای آن ،
گوش را کر می کرد

زمین به خود گفت ؛
آسمان ،
به خاطر من
چه گریه های غریبانه ای سر داده است
اما صدای آسمان را ،
که در میان رعد و برق پیچیده بود ،
نمی شنید
آسمان ،
به حال خود گریه می کرد
او هم سال های سال ،
با خود می گفت :
من نفرین شده ام !

آیا خورشید ،
می تواند این نفرین را ،
با روشن کردن جهان
از چهره ی زمین
و از گونه ی آسمان ،
پاک کند ؟

کاش از تخیل ،
تا واقعیت ،
تنها لحظه ای فاصله بود !

اکبر درویش . مهر ماه سال ۱۳۹۸