همیشه میان دو هیچ 1
ما در درس زندگی ،
مردود شده ایم
و تمام آن چه را که آموخته ایم
هیچ به کارمان نیامده است
روزگاری ست که دروغ ،
کلام راست روی لب ها شده است
اکنون ،
همه دروغ می گوئیم
اما راست می گوئیم
و آنان که راست می گویند ،
دروغ می گویند !
زمین خودخواه ،
به خود می بالد که می چرخد
که ماه در گرد او در چرخش است
تنها این را می بیند
اما چشم هایش را باز نمی کند
تا ببیند که او نیز ،
آن چنان که در گرد خود می چرخد
که ماه در گرد او می چرخد ،
او نیز به دور خورشید می گردد !
باران های بهاری ،
این زمین باکره را بارور سازید
تا شاید فرزندی به این جهان هدیه کند
که در آرزوی نجات نباشد
که خود نجات دهنده باشد
اگر حتی تمام شهوت خویش را ،
در تن تکیده ی این زمان جاری سازیم ،
باز هم ،
امیدی به وجود نخواهد آمد
تا بتواند به پاهای خسته ی ما ،
نبض حرکت را هدیه کند
آیا باید باور کنیم که به بن بست رسیده ایم !؟
هان ،
آی ،
آی امیدهای ما ،
اکنون در کدام افسانه به خواب رفته ای
تا در نقالی ها ،
تو را صدا کنیم
تو را بیدار کنیم
وقتی که هیچ امیدی به نجات نیست !؟
همیشه میان دو هیچ
به زنجیر کشیده شده ایم
اما می اندیشیم که زندگی می کنیم ! ا
کبر درویش . بهار سال ۱۳۷۸
همیشه میان دو هیچ . قسمت اول شامل چند شعر کوتاه
اگر تمایل دارید و شعرهای مرا دنبال می کنید می توانید مرا در اینستاگرام و توییتر و یوتیوب و بلاگر و لینک این و پین ترست و فیسبوک دنبال کنید . و می توانید نظرات و انتقادات خود را در زیر با ما در میان بگذارید . با سپاس