کاشی در کنار کاش های دیگر

Categories: شعر

کاش نه زمان بود
و نه مکان
این دو ،
مفهوم خود را می باختند
تا ما ،
معنای تازه ای به آن ها می بخشیدیم

کاش نه خدا بود
و نه شیطان
این دو نیز ،
آن جور که ما می خواستیم
تعبیر می شدند

کاش تنها ما بودیم
من
تو
ما
که قلب های مان از عشق لبریز بود
که آیه ی دوست داشتن را
هر روز تلاوت می کردیم
و سوره ی عشق را ،
از مناره ها اذان می دادیم

کاش تنها ما بودیم
ما که آوازمان،
سرسبزی طبیعت بود
و واژه های شعرمان ،
می توانست پناهگاه حیوانات باشد
و دست های مان
در دست اتحاد ،
زیبائی دنیا را آرزو می کرد

کاش تنها ما بودیم
و هر روز صبح ،
سرود خوشبختی انسان را آواز می دادیم
از عدالت می گفتیم
دشمن ستمگری بودیم
آزادی را ترانه می کردیم
و مرگ هر گونه اسارت را

کاش تنها ما بودیم
من
تو
ما
کسانی که دل در گرو وحدت داشتند
و دوستدار برابری

کاش
دریغا ،
که من چقدر کاش در سینه دارم
کاش هایی که می توانست
دنیا را گلستان کند
و دردا ،
این کاش ها ،
تنها خیالی باقی می مانند
و دنیا ،
با بی رحمی و شقاوت به پیش می رود
جنگ ها ادامه دارند
فقر بیداد می کند
قتل و غارت همچنان پیشتازند
و جهل ،
این نامقدس تقدیس شده ،
انسان را به بند کشیده است
و آزادی و عدالت ،
دو واژه ای هستند
که در فرهنگ نامه ها به صلیب کشیده شده اند !