امشب از اون شباست که من

امشب از اون شباست که من
دلم می خواد مست بکنم
داد بزنم
فحش بدم
شکایت از هست بکنم

وای که چقدر این دل من
این دل دیوونه ی من
خسته و دل تنگه آخه
تنگه آخه
آه که ببین دنیای من
دنیای بد رنگه آخه
زشته آخه
تلخه آخه
زندگی با من یه جوری
به بین سر جنگه آخه

خسته شدم
خسته و پر بسته شدم
از آدمای روزگار
از آدمای این دیار
وای که دیگه خسته شدم
دور شدم
کور شدم
مرغک پر بسته شدم

توی دلم
هزار تا غم
هر شب و هر روز خدا
میان می رن
دم می گیرن
آرزوهام
دود شدن
توی دلم آه , می میرن

امشب از اون شباست که من
دلم می خواد داد بزنم
فحش های کش دار بدهم
بر سر آدمای خواب
هزارتا فریاد بزنم

گذشت دیگه اون روزگار
که مردی و مردونگی
برای خود عالمی داشت
یدونه از تار سبیل
قد هزارتا سفته بود
هر عاشقی تو تنهایی
برای خود همدمی داشت

دنیای ما
دنیای این روزای ما
دنیای نامردی شده
تیغ شده
دشنه شده
ظلم شده
ستم شده
نمک به زخم پاشیدنا
مرهم هر دردی شده
گرفتنو بزن ببند
عاقبت مردی شده

مهر و وفا مرده آخه
عشق و صفا مرده آخه
پول شده قبله ی همه
تو دستامون زور و قمه
دستای ما سرده آخه
دل ها پره درده آخه

وای دیگه همدردی که نیست
وای چقدر بد شدیما
کور شدیم
کر شدیم
پلید و پست و شر شدیم
وای چقدر ید شده ایم
خنجر زدن از پشتو ما
به بین چه خوب بلد شدیم

عشق کجاست
هوس شده عشقای ما
تو فکرای صد تا یه غاز
اسیر شده این دل ما
این دل وامونده ی ما
وای که دیگه نمی بینه
قفس شده دنیای ما

پوچ شدیم
هیچ شدیم
جاده ی صد پیچ شدیم
اسیر دست زندگی
چون گره ی کور شدیم
از خودمون حتی دیگه
به بین چطور دور شدیم

رنج شدیم
درد شدیم
زمستون سرد شدیم

غصه شدیم
غم شدیم
از همدیگه کم شدیم
خنجر به بین تو دستامون
ما دشمن هم شدیم

امشب از اون شباست که من
دلم می خواد مست بکنم
حرفای ناگفتنی رو
تو کوچه ها جار بزنم
هوار کنم
دوباره تکرار بکنم
سر بذارم رو سیته ها
قصه ای تازه بخونم
تا بتونم آدما رو
از خواب بیدار بکنم
دستا رو دست هم بدم
راه بندازم تو میدونا
تو کوچه ها خیابونا
تا همه با هم بخونیم :

اگر که ما با هم باشیم
یکدل و یکصدا باشیم
این دنیا رو ما می تونیم
دوباره زیبا بسازیم

بالا بریم ماست باشه
قصه ی دنیای قشنگ
همیشگی راست باشه
پایین بریم دوغ باشه
این که اسیر زنجیریم
باید بریم تا بمیریم
پوچ باشه
دروغ باشه …

اکبر درویش . زمستان 1391