تازیانه
شعر من ،
تحمل نمی کند
حتی مرا
تازیانه است
شلاق است
که هر دم زخمی ام می کند
پوستم را می کند
تنم را سیاه می کند
استخوان هایم را می جود
و تن خسته ی مرا
آویزان می کند
به صلیب کلماتش
تا اسطوره ای نامیرا ،
از خود بسازد
شعر من ،
درد تمام مردم دنیا را
بر دوش می کشد
این بار سنگین را ،
من بر دوش خود ،
سال هاست احساس می کنم
مرا دیاری نیست
جایی نیست
که شعر زادگاه من است
دیار من است
وطن من است
شعر من ،
تازیانه است
تمام تنم را زخمی کرده است
از نای افتاده ام
از پای افتاده ام
دیگر هیچ چیز برای از دست دادن ندارم
شعر من ،
همه چیز است
اما ،
هیچ چیز نیست
هیچ است
هیچی ،
که همه چیز است
شعر من ،
تازیانه است
شلاق است
از آن بگریز
پیش از آن که تو را هم زخمی کند
قبل از آن که ،
تو را هم با من نابود کند
اکبر درویش . خرداد ماه سال ۱۴۰۲
من هنوزم با شعر سکوت میکنم
اگر تمایل دارید و شعرهای مرا دنبال می کنید می توانید مرا در اینستاگرام و توییتر و یوتیوب و بلاگر و لینک این و پین ترست و فیسبوک دنبال کنید . و می توانید نظرات و انتقادات خود را در زیر با ما در میان بگذارید . با سپاس بسیار از دوستان همراه و همدرد
