در آغاز کلمه بود

در آغاز , “کلمه” بود (1)
کلمه , در گفتن بود (2)
کلمه , خود نبض گفتن بود (3)
کلمه , برای شنودن بود (4)
کلمه , تمامی احساس برای شنودن بود (5)
کلمه , اما , ناگفته بود (6)
کلمه , اما , ناشنوده بود (7)
همه چیز از کلمه شکل می گرفت , اما , کلمه , خالی از همه چیز بود . هر چند , خود بیان همه چیز بود (8)
در آغاز , “کلمه” , در درون بود (9)
اما , آن گاه که دل , به تمامیت درد رسید , آن گاه که غم , چون کوله باری , بر دوش انسان سنگینی کرد , آن گاه که انسان , در زمین , در تبعیدگاه خود , خود را غریب و تنها , احساس کرد , در هجوم طوفان ها و بوران ها , در وزش بادهای موذی , در نیاز برای بیان زخم ها , کلمه , داد شد , و بر زبان جاری گشت , و گفته شد (10)
و چون , ظلم و جور , تبعیض و نابرابری , فقر و محرومیت , استثمار و استبداد , در زمین ریشه دوانید , و انسان , خود را , تشنه ی آزادی و عدالت , عاشق برابری و ایثار , و محتاج فریاد دید , کلمه بر لب نشست , و همه چیز با کلمه بیان شد (11)
انسان , نیازهایش را , با کلمه گفت (12)
و دردهایش را , با کلمه خواند (13)
و با کلمه , فریاد کشید , و راه افتاد , تا به سوی موعود خویش , پر گشاید (14)
و با کلمه , نواخت , و زندگی کرد , تا معبود خویش را , زیارت کند (15)
اما , کلمه , از گفتن احساس درد انسان , عاجز بود (16)
گفتن , جان کندن شد , هرچند , شنودن , جان پروردن ! (17)