” اناالحق ” ,
می پیچید در تمام کوچه ها
از گلوی من ,
که یک روز من را ,
همراه تو ,
بردار کشیدند
و از هر سوی ,
سنگ ها بر تو هجوم آوردند .
آه ,
با این ناپخته گان
چگونه اسرار خود هویدا کردن
وقتی که ,
آن کس هم که می داند ,
اگر سنگی نمی اندازد ,
به همراهی ی جماعت ,
گل پرتاب می کند !
افسوس
من و تو ,
برادران خونی ,
چه رنج هایی را باید تحمل کنیم !
برادر !
ای خاکستر جاری بر بستر رودها ,
کنون بنگر
که چگونه برادر هم درد تو ,
بر فراز دار خود ایستاده است
هم زخم زبان دشمن را می شنود
هم ملامت دوست را
هر چند , دوست , گلی به دست گرفته است !
دریغا ,
من و تو ,
برادران خونی ,
چه افسوس هایی را باید بر پشت سر بگذاریم
اینک که ” اناالحق ” ,
غریب مانده است !
کنسرتو شماره پنج
شور و حالی با حلاج
نیمه ی اول اسفند ماه سال 1364 . تهران
اکبر درویش
