غمگنانه
چه اندوهگین ،
سر را میان دو دست گرفته
در درون خود ،
به جنگ برخاسته ایم
ما ،
چگونه می توانیم ببخشیم
وقتی تمام راه ها
به سوی بخشیدن بسته شده است
وقتی که حتی نمی توانیم
فراموش کنیم !؟
حافظه های مان ،
پر شده است
از اتفاقاتی ،
که هرگز نمی توان فراموش کرد
وقتی که ،
تنها راهی که مانده است
گلوهای زخمی خود را
سبز کنیم
سرخ کنیم
و فریاد بکشیم
شاید فریادهای ما ،
بتواند گره ی بسته ای را باز کند
اکبر درویش . پائیز سال ۱۴۰۲
اگر تمایل دارید و شعرهای مرا دنبال می کنید می توانید مرا در اینستاگرام و توییتر و یوتیوب و بلاگر و لینک این و پین ترست و فیسبوک دنبال کنید . و می توانید نظرات و انتقادات خود را در زیر با ما در میان بگذارید . با سپاس بسیار از دوستان همراه و همدرد
