تنهایی …

تنهایی

تنهائی ،

شریک تمام روزهای من است

حتی روزهایی که ،

به چشم های زیبای تو می اندیشم

آن نگاه جادوئی ،

که در من انقلابی به پا می کند

تا دست به قلم بگیرم

و واژه های بی صدا را

به شعر هدیه سازم

تنهائی ،

تمام زندگی من شده است

زندان من شده است

من در این زندان ،

شکنجه می شوم

درد می کشم

رنج می برم

اما ،

خود را به این زندان وابسته کرده ام

و چه بسیار ،

که دوست می دارم این زندان را

که در لحظات غریبانه اش

به خاطرات خود نظر می اندازم

و تو را به یاد می آورم

تو را ،

که چشم هایت ،

اولین معلم من بود

و واژه ها را در ذهن من کاشت

تا شاعر شوم

شاعر دردهای تنهائی انسان !

اکبر درویش . سال ۱۳۹۹ بهمن ماه

تنهایی …. در میان جمع تنها بودن …. با خود تنها بودن …. و تنهایی که همیشه همراه انسان دردمند است !