خود او آمد

از پرتو حسن او دنیا شده چون گلشن
من خاک رهش باشم دلباخته ی آن رهزن
بیگانه شدم از خود تا من توی او گردم
در پیش قدم هایش چون برزن و کو گردم
آن ماه عیان آمد آن لطف جهان آمد
آن عمر ز تن رفته انگار که به جان آمد

آن باده ی خاص آمد
آن نقل خلاص آمد
آن نغمه ی هو آمد … آمد … آمد …
جانم که به کف آمد
این دل به شعف آمد
آری خود او آمد … آمد … آمد … آمد …

ای قبله ی کیش عشق تکبیر تو می گویم
من زائر تو هستم عشق تو همی جویم
آتش تو بزن بر من من سردم و داغم کن
من زردم و سبزم کن من خشکم و باغم کن
آن ماه عیان آمد آن لطف جهان آمد
آن عمر ز تن رفته آنگار که به جان آمد

آن وقت نماز آمد
آن راز و نیاز آمد
آن می به سبو آمد … آمد … آمد …
او شد سایه سار من
دلداده و یار من
آری خود او آمد … آمد … آمد … آمد …

اکبر درویش . شهریور ماه سال 1392