editor
خندید لب من خندید رقصید دل من رقصیدچون بوی تو ای زیبا در بودن من پیچیداین معجزه بود آری یک معجزه ی کاریدستان عزیز تو
درویش … شعری عاشقانه از سی سال پیش 1361درویشم و درویشم در عشق ز همه پیشمدر راه تو خود باختن این مذهب و این کیشماین
با دوست فرزانه ی از دست رفته امکه چه بسیار دوستش می داشتم و چه زود از دست دادمشدوستی که همه عشق و تلاش بود
با یاد فروغ فرخ زاددر هفتاد و هشتمین سال میلادش چه روزگار سرد و سیاهیمردم ,در بیراهه ها راه خود را گم کرده بودندو درد
بث الشکوی (3) 1367.9.27 تهرانشعر , …ای سنگ صبور منای آتش غرور منو من ,چه روزهایی را که با تو ,در شط اندیشه ها ,در
تو را من شنیدم مثه بوی گل هامثه لحظه ای که شدم پر ز رویاتو را من شنیدم چو عطر بهارانشکوفه تو کردی تو فصل
انفجار …اکنون تجربه می کنیمسال های حزن و اندوه را …سال های شکستنسقوط…از پای افتادن … دو کس را نمی بخشمخودم راو خدا را …
آخر تو دمی صنما لطفی تو به ما بنماآن چهره ی زیبا را آن روی دل آرا رایکبار دگر بر ما بنما..بنما..بنما…من باده نشین هستم
وقتی تو نیستی ,خواب را می خوانمشاید در خواب ,با تو بودن ,به حریم آرزوهای من راه پیدا کند.خواب ,آغوش گرمت را ,به روی تنهایی
با این همه انکار ,هستیاکنون ,بودنت را ,بیش از همیشهاحساس می کنماما ,ترس از قضاوتترس از تنها شدنترس از دست دادن ,چه بی رحمانه ,مرا
