دسته: شعر

دردانه

گمشده در کوچه های کودکی

بهار را می خوانم

در ستایش آزادی

آه ,ای آزادی !واژه ی مکرردر شعرهایمسرودهایمترانه هایماز تو روشن می شومبا تو احیا می شوممرا بخوانای قبله ی منتو را می خوانمرهایی ام بخش

آخرین نبرد

حصار در حصار

این گونه است که شعر می گویم :

(1)شعر ,مرا خالی می کندآن ” من ” پر درد راسبک می کندزلال می سازدبه من قدرت پرواز می دهدشعر ,مرا می خواندمرا نشان می

با یاد خسرو گلسرخی

29 بهمن روز پرپر شدن خسرو گلسرخیگل سرخ منو دزدیداونو از شاخه ی من چیددست بی رحم زمونهراوی مرگ جوونهحالا من چکار کنم باشاخه ای که

این یعنی عدالت

سیب را ,من نخوردمسیب را ,پدران من هم ,نخوردند حتیسیب را ,اجداد من هم ,نخوردند حتی …سیب را ,حوا خوردسیب را ,آن آدم ,که دل

زمستانی های همیشه زمستان

1زمستان بودزمستان استو انگار ,زمستان خواهد ماند . 2در این زمستان ,گوش کنبه سکوت منمی شنوی ؟تو را می خوانمبرای همپا شدن . 3بهار نیستتابستان